Η φωτογραφία είναι αρκετά χρόνια πριν. Δεξιά όπως την
κοιτάζουμε, ο Γιάννης Παναγιώτου όταν ήταν ποδοσφαιριστής
του Παλληνιακού. Στο κέντρο ο Λεονάρδος Αναστασίου και αριστερά ο Ηλίας Μάρκου (επίσης παλιός παίκτης).
Θρήνος στην οικογένεια του Παλληνιακού για τον χαμό του Γιάννη Παναγιώτου. Ο πρώην ποδοσφαιριστής, γενικός αρχηγός και φυσικά πρόεδρος του συλλόγου την σπουδαία περίοδο 2000-2005 όπου πανηγυρίστηκαν οι δύο άνοδοι από την Γ’ κατηγορία της ΕΠΣΑΝΑ σε Β’ και Α’, δεν βρίσκεται πλέον στην γειτονιά μας, αλλά μετακόμισε σε εκείνη των αγγέλων. Άφησε την τελευταία του πνοή την περασμένη Τετάρτη, σε ηλικία 59 ετών, χάνοντας τη μάχη από την επάρατη νόσο.
Ο Γιάννης Παναγιώτου υπήρξε μια ιδιαίτερη ιστορία για την οικογένεια του Παλληνιακού. Ένας άνθρωπος που αγαπήθηκε πολύ, αλλά και συμπονήθηκε ακόμα περισσότερο λόγω του δράματος που η μοίρα του, τον υποχρέωσε να βιώσει…
Τα τελευταία χρόνια η ζωή του είχε μετατραπεί σε έναν ατέρμονο εφιάλτη, με το ερώτημα «γιατί αυτό Θεέ μου», να τον βασανίζει σε κάθε του βήμα, σε κάθε του αναπνοή. «Μαχαιρωμένος» από το δυσβάσταχτο «χτύπημα», του χαμού του γιού του, του Δημήτρη, ο τραγικός πατέρας, δεν συνήλθε ποτέ. Ο νεαρός «έφυγε» σε ηλικία μόλις 19 ετών (ήταν κι εκείνος ποδοσφαιριστής του Παλληνιακού) «προδομένος» από λευχαιμία.
Ο Δημήτρης έδωσε τον δικό του αγώνα για να παραμείνει στη ζωή, που τόσο δικαιούταν να είχε λόγω του νεαρότατου της ηλικίας του, αλλά στο τέλος δεν βγήκε νικητής.
Όσοι ήξεραν καλά τον Γιάννη Παναγιώτου, ήταν βέβαιοι, πως ποτέ δεν επέστρεψε πραγματικά από εκείνο το σοκ που υπέστη πριν από σχεδόν έξι χρόνια. Έστω κι αν κάποιες Κυριακές στα παιχνίδια της αγαπημένης του ομάδας, έδειχνε να μοιάζει και πάλι με τον ζωηρό, μαχητικό, παθιασμένο και ορμητικό Γιάννη, που γνώρισε και αγάπησε η οικογένεια του Παλληνιακού, όλα εκείνα τα χρόνια πριν τον χαμό του Δημήτρη.
Έξι χρόνια έπειτα λοιπόν, οι άνθρωποι του συλλόγου, οι φίλοι του στην Παλλήνη, οι συγγενείς του και γενικά όλος ο κόσμος της πόλης που τον γνώριζε, βίωσε τον δικό του επίλογο. Η κηδεία του έγινε την περασμένη Πέμπτη στον ιερό Ναό του Αγίου Τρύφωνα και η ταφή του στο κοιμητήριο της πόλης.
Ας είναι πλέον ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει και ποιος ξέρει, ίσως το ραντεβού του με τον θάνατο, να αποτελέσει την αφορμή για ένα άλλο… ραντεβού, το οποίο θα «ζωντανέψει» ξανά την ψυχή του…
Καλό ταξίδι Γιάννη, θα σε θυμόμαστε πάντα με πολύ αγάπη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου